Ο νους των μεσηλίκων - ηλικωμένων (ηλικίας περίπου από 50 έως 70) ξεπερνάει σε επιδόσεις κάθε άλλη ηλικιακή ομάδα!!!!!!
Για μια πιο ολοκληρωμένη απόλαυση, θα πρέπει να διαβάσετε το βιβλίο «The Secret Life of the Grown Up Brain» («Η μυστική ζωή του ενήλικου εγκεφάλου»), αλλά θα σας προσφέρω μια γεύση.
Έχετε παρατηρήσει ότι ξεχνάτε ονόματα;
Ότι αφαιρείστε και δεν μπορείτε να θυμηθείτε τι ακριβώς πήγατε να κάνετε στην κουζίνα;
Ότι πρέπει να γράφετε ατέλειωτες λίστες με όλα τα μικροκαθήκοντα που ξεχνάτε;
Ότι τα παιδιά σας μουγκρίζουν, όταν δεν μπορείτε να χειριστείτε κάποιο κινητό;
Αν απαντάτε «ναι» σε κάποιο ή σε όλα από αυτά, μήπως συμπεραίνετε ότι το μεσόκοπο μυαλό σας αρχίζει να διαλύεται και ότι έχετε πάρει τον κατήφορο, που οδηγεί αργά, αλλά σταθερά στο ...γεροντικό ξεκούτιασμα;
Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, το παραπάνω βιβλίο της Μπάρμπαρα Στράουτς θα σας κάνει να πηδάτε από χαρά!
Υποστηρίζει ότι σε ένα μεγάλο φάσμα γνωστικών δεξιοτήτων, ο νους των μεσηλίκων (ηλικίας περίπου από 50 έως 70) ξεπερνάει σε επιδόσεις κάθε άλλη ηλικιακή ομάδα!!!!!!
Υπάρχουν κάποια πράγματα που χάνουμε (π.χ. η γρήγορη ανάκληση πληροφοριών, όπως τα ονόματα), αλλά αυτά αντισταθμίζονται -και με το παραπάνω- από τα μεγάλα κέρδη σε πολλές σημαντικές μορφές διανοητικής λειτουργίας, όπως:
-Το μεσήλικο μυαλό χειρίζεται πιο ήρεμα τα συναισθήματα και τις πληροφορίες.
-Είναι πιο εύκαμπτο, πιο ευέλικτο, ακόμα και πιο «ευδιάθετο».
-Σε τέσσερις από έξι διανοητικές ικανότητες, η κορύφωση έρχεται στη μέση ηλικία.
-Ο μεσήλικας αναγνωρίζει καλύτερα τις λεπτές αποχρώσεις και τα διφορούμενα.
-Μπορεί να συλλάβει με μεγαλύτερη ακρίβεια καταστάσεις, πράγμα που επιτρέπει την καλύτερη κρίση.
Μια μελέτη -τέλος- συμπεραίνει ότι η 'ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ' κορυφώνεται γύρω στα 65, έπειτα από μια σταθερή συσσώρευση στη διάρκεια της ζωής.
Σε δύο θέσεις-κλειδιά του εγκεφάλου η μυελίνη (η λευκή λιπαρή ουσία που κάνει τις συνδέσεις στην εγκεφαλική λειτουργία), εξακολουθεί να αυξάνεται κατά τη μέση ηλικία, συχνά και μετά τα 65.
Το πιο αξιοπρόσεκτο εύρημα, είναι όμως, ότι ο νους του μεσήλικα είναι πιο χαρούμενος από των νέων ανθρώπων!!! (Σε μια σειρά από τεστ έγινε φανερό ότι οι μεσήλικες αγχώθηκαν λιγότερο από τα αρνητικά ερεθίσματα και ανταποκρίθηκαν πολύ έντονα στα θετικά !)
Αν λοιπόν οι μεσήλικες είναι τόσο ευνοημένοι, γιατί τότε η περίοδος αυτή της ζωής μας είναι τόσο δυσφημισμένη;
Εδώ η Μπάρμπαρα Στράουτς γκρεμίζει με εκπληκτική μαεστρία τη δαιμονοποίηση της μέσης ηλικίας κατά τον 20ό αιώνα.
Δεν υπάρχουν αποδείξεις, ούτε για την ανδρική «κρίση μέσης ηλικίας», ούτε για το γυναικείο «σύνδρομο της άδειας φωλιάς».
Το συμπέρασμα είναι ότι η ικανοποίηση από τη ζωή αυξάνεται και φτάνει στο απόγειό της στα χρόνια της όψιμης ωριμότητας.
Και αυτό παρά τα όσα λέγονται για τους 'ανθρώπους-σάντουιτς' (ανθρώπους, δηλαδή, που φροντίζουν ταυτόχρονα τα παιδιά τους και τους γέρους γονείς τους).
Όπως λέει η συγγραφέας Μάργκαρετ Γκιούλετ, έχουμε γίνει θύματα μιας «ιδεολογίας της παρακμής», αφεθήκαμε να μας «ορίσει ως γέρους η κουλτούρα».
Ευτυχώς όμως, η επιστήμη καταρρίπτει όλους αυτούς τους μύθους!
Και ίσως τα καλά αυτά μαντάτα να μας βοηθήσουν να οργανώσουμε καλύτερα τη ζωή μας.
Στο μεταξύ, είναι καιρός για 'ανακωχή' με τον εαυτό μας.
Ας μην ανησυχούμε για τα ξεχασμένα ονόματα, τα χαμένα κλειδιά και την αφηρημάδα: όλα αυτά είναι ασήμαντα.
Πηγή: The Guardian / έντυπη έκδοση ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, 5.6.2011.
Έχετε παρατηρήσει ότι ξεχνάτε ονόματα;
Ότι αφαιρείστε και δεν μπορείτε να θυμηθείτε τι ακριβώς πήγατε να κάνετε στην κουζίνα;
Ότι πρέπει να γράφετε ατέλειωτες λίστες με όλα τα μικροκαθήκοντα που ξεχνάτε;
Ότι τα παιδιά σας μουγκρίζουν, όταν δεν μπορείτε να χειριστείτε κάποιο κινητό;
Αν απαντάτε «ναι» σε κάποιο ή σε όλα από αυτά, μήπως συμπεραίνετε ότι το μεσόκοπο μυαλό σας αρχίζει να διαλύεται και ότι έχετε πάρει τον κατήφορο, που οδηγεί αργά, αλλά σταθερά στο ...γεροντικό ξεκούτιασμα;
Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, το παραπάνω βιβλίο της Μπάρμπαρα Στράουτς θα σας κάνει να πηδάτε από χαρά!
Υποστηρίζει ότι σε ένα μεγάλο φάσμα γνωστικών δεξιοτήτων, ο νους των μεσηλίκων (ηλικίας περίπου από 50 έως 70) ξεπερνάει σε επιδόσεις κάθε άλλη ηλικιακή ομάδα!!!!!!
Υπάρχουν κάποια πράγματα που χάνουμε (π.χ. η γρήγορη ανάκληση πληροφοριών, όπως τα ονόματα), αλλά αυτά αντισταθμίζονται -και με το παραπάνω- από τα μεγάλα κέρδη σε πολλές σημαντικές μορφές διανοητικής λειτουργίας, όπως:
-Το μεσήλικο μυαλό χειρίζεται πιο ήρεμα τα συναισθήματα και τις πληροφορίες.
-Είναι πιο εύκαμπτο, πιο ευέλικτο, ακόμα και πιο «ευδιάθετο».
-Σε τέσσερις από έξι διανοητικές ικανότητες, η κορύφωση έρχεται στη μέση ηλικία.
-Ο μεσήλικας αναγνωρίζει καλύτερα τις λεπτές αποχρώσεις και τα διφορούμενα.
-Μπορεί να συλλάβει με μεγαλύτερη ακρίβεια καταστάσεις, πράγμα που επιτρέπει την καλύτερη κρίση.
Μια μελέτη -τέλος- συμπεραίνει ότι η 'ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ' κορυφώνεται γύρω στα 65, έπειτα από μια σταθερή συσσώρευση στη διάρκεια της ζωής.
Σε δύο θέσεις-κλειδιά του εγκεφάλου η μυελίνη (η λευκή λιπαρή ουσία που κάνει τις συνδέσεις στην εγκεφαλική λειτουργία), εξακολουθεί να αυξάνεται κατά τη μέση ηλικία, συχνά και μετά τα 65.
Το πιο αξιοπρόσεκτο εύρημα, είναι όμως, ότι ο νους του μεσήλικα είναι πιο χαρούμενος από των νέων ανθρώπων!!! (Σε μια σειρά από τεστ έγινε φανερό ότι οι μεσήλικες αγχώθηκαν λιγότερο από τα αρνητικά ερεθίσματα και ανταποκρίθηκαν πολύ έντονα στα θετικά !)
Αν λοιπόν οι μεσήλικες είναι τόσο ευνοημένοι, γιατί τότε η περίοδος αυτή της ζωής μας είναι τόσο δυσφημισμένη;
Εδώ η Μπάρμπαρα Στράουτς γκρεμίζει με εκπληκτική μαεστρία τη δαιμονοποίηση της μέσης ηλικίας κατά τον 20ό αιώνα.
Δεν υπάρχουν αποδείξεις, ούτε για την ανδρική «κρίση μέσης ηλικίας», ούτε για το γυναικείο «σύνδρομο της άδειας φωλιάς».
Το συμπέρασμα είναι ότι η ικανοποίηση από τη ζωή αυξάνεται και φτάνει στο απόγειό της στα χρόνια της όψιμης ωριμότητας.
Και αυτό παρά τα όσα λέγονται για τους 'ανθρώπους-σάντουιτς' (ανθρώπους, δηλαδή, που φροντίζουν ταυτόχρονα τα παιδιά τους και τους γέρους γονείς τους).
Όπως λέει η συγγραφέας Μάργκαρετ Γκιούλετ, έχουμε γίνει θύματα μιας «ιδεολογίας της παρακμής», αφεθήκαμε να μας «ορίσει ως γέρους η κουλτούρα».
Ευτυχώς όμως, η επιστήμη καταρρίπτει όλους αυτούς τους μύθους!
Και ίσως τα καλά αυτά μαντάτα να μας βοηθήσουν να οργανώσουμε καλύτερα τη ζωή μας.
Στο μεταξύ, είναι καιρός για 'ανακωχή' με τον εαυτό μας.
Ας μην ανησυχούμε για τα ξεχασμένα ονόματα, τα χαμένα κλειδιά και την αφηρημάδα: όλα αυτά είναι ασήμαντα.
Πηγή: The Guardian / έντυπη έκδοση ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, 5.6.2011.
